ลูกรัก สิ่งใกล้ตัวที่เราคุ้นชิน หยิบฉวยใช้ทุกวัน โดยไม่เคยฉุกคิดหรือเห็นคุณค่านั้น เมื่อวันหนึ่งมันไม่อยู่ หายไปจากเรา มันก่อความวุ่นวาย เกิดปัญหามากมาย อย่างตอนที่กุญแจรถบ้านเราหายนั่นไงคะ
กุญแจรถ
ลูกจำวันที่พ่อจะกลับเชียงรายได้ไหม ตอน 6 โมงของเช้าวันอังคาร ที่ 3 สิงหาคม 2558 พ่อรออยู่ข้างล่าง ลูกลงมาบอกว่า หากุญแจรถไม่เจอ เราสามคนก็วิ่งวุ่น ค้นกันทั่วบ้าน พ่อเปิดกระเป๋าเดินทาง รื้อกระเป๋าเป้ทุกซอกทุกมุม กลัวกุญแจรถจะบังเอิญเข้าไปตกอยู่ในนั้น หาเท่าไรก็ไม่เจอ ที่สุดพ่อต้องเรียกรถแท็กซี่ไปสนามบินดอนเมือง เราสองคนแม่ลูกก็ค้นกันต่อ เราร้องขอความช่วยเหลือจากพระเจ้า ใจแม่ก็หวนกลับไปคิดถึงสิ่งที่เกินมนุษย์จะกำหนดในวันที่ผ่านมา
กุญแจเลื่อน
http://www.thaitoolssupport.com/viewproduct_homemart-00694
วันนั้น เราสามคนพ่อแม่ลูกไปทำธุระกัน ที่ที่ว่าการอำเภอเมืองปทุมธานี วันนั้นเป็นวันจันทร์หลังวันหยุดยาว 4 วัน คนมาติดต่อราชการกันเยอะมากๆ หาที่จอดรถไม่ได้ พ่อให้ลูกวนไปหาที่จอดในบริเวณใกล้ๆ ทั้งสถานีตำรวจ สำนักงานเทศบาล ไม่มีที่ว่างเลย ที่สุด พ่อต้องให้ลูกวนกลับเข้าไปที่อำเภออีกครั้ง ซึ่งก็หาที่ว่างไม่ได้ จนต้องวนออกเป็นรอบสอง ออกมาได้ไม่ไกล พ่อตัดสินใจลงเดินไปที่อำเภอก่อน และให้ลูกกับแม่วนรถหาไปเรื่อยๆ แต่พอลงไป พ่อร้องตะโกนบอกให้ถอยกลับมา เพราะรถที่จอดอยู่ตรงใกล้ประตูทางออกนั้นกำลังถอยออก เราจึงได้ที่จอดรถอย่างไม่คาดคิด แถมยังอยู่ใกล้ประตูอาคารอีกด้วย แม้ว่า บริเวณนั้นจะอึกทึก และมีฝุ่นเยอะไปนิด เพราะมีรถแบคโฮ กับรถขนดินทำงานกันอยู่
ปัญหาหนึ่งจบไป อีกปัญหาก็ตามมา นั่นคือ ออกซิเจนในถังที่แม่ใช้อยู่นั้นหมด จำเป็นต้องเปลี่ยนชุดวัดความดันจากถังที่หมด ไปใส่ถังใหม่ แต่มีปัญหา เราไม่มีกุญแจเลื่อนที่จะใช้เปลี่ยนชุดวัดความดันนั้น และกุญแจเลื่อนไม่ใช่สิ่งที่หาหยิบยืมกันได้ง่ายๆ กี่คน กี่บ้านจะมีกุญแจเลื่อน แต่เราต้องหากุญแจเลื่อนให้ได้ เพราะแม่จำเป็นต้องใช้ออกซิเจนในการหายใจ
เครดิตภาพ: http://www.pisitmedical.com/
เครดิตภาพ: http://www.weekendhobby.com/
คำอธิษฐาน
คำอธิษฐาน คือ หนทางติดต่อระหว่างเรากับองค์พระผู้เป็นเจ้า จะทุกข์ จะสุข จะดีใจ เสียใจ จะขอบคุณ จะขอโทษ จะระบายความในใจ หรือจะด้วยเหตุผลใด บ้านเราต่อติดกับพระองค์ด้วยทางนี้เสมอ วันนั้นก็เช่นกัน ทั้งเรื่องธุระที่อำเภอ ที่จอดรถ กุญแจเลื่อน เราก็ติดต่อร้องขอไปที่พระเจ้า แล้วก็เป็นไปตามที่เราเรียนรู้ นั่นคือ พระเจ้าอยู่ใกล้ทุกครั้งเมื่อเราร้องอธิษฐาน ในเวลาที่จนแต้มนั้น ลูกมองไปทางกระจกหลังรถ และบอกว่า "เดี๋ยวลูกจะลองไปถามคนขับรถแบคโฮดู เขาน่าจะมีนะครับ" ... และขอบพระคุณพระเจ้าจริงๆ เพราะลูกกลับมาพร้อมกับกุญแจเลื่อน สามารถเปลี่ยนถังออกซิเจนเรียบร้อย ต่อลมหายใจให้แม่ได้สำเร็จอีกรอบ
และในทันทีที่เปลี่ยนถังออกซิเจนเสร็จ พ่อโทรมาตาม ให้ไปเซ็นต์ชื่อในเอกสาร เพื่อดำเนินเรื่องต่อ เมื่อไปถึง พ่อก็เล่าว่า ตอนแรกเขาไม่มีบัตรคิวสำหรับตอนเช้าให้แล้ว เราต้องรอถึงบ่าย พ่อขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ ซึ่งเขาไม่สามารถจะช่วยได้ แต่พระเจ้าได้เมตตาส่งผู้ช่วยตัวจริงมาให้ ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินมาหาพ่อ และบอกว่า "เอาบัตรคิวผมไปเถอะครับ ผมไม่รีบ ผมรอคิวบ่ายได้" แม่ลูกฟังแล้วก็อึ้ง พ่อชี้ให้ดูว่า ชายหนุ่มผู้นั้นนั่งอยู่ตรงไหน ลูกกับแม่จึงเดินไปยกมือไหว้ขอบคุณเขา ก่อนจะกลับมาที่รถให้แม่สูดออกซิเจนต่อไป
กุญแจ ... สิ่งที่เปิดทางสู่ความเข้าใจสิ่งอื่นได้
สิ่งที่เปิดประตูนำเราสู่สิ่งซึ่งยังลี้ลับ
วันอังคาร และวันพุธถัดมา คือ วันเวลาแห่งการค้นหากุญแจรถ และการอธิษฐาน สำหรับแม่ ใจแม่คิดอยู่ 2 เรื่อง นั่นคือ เรื่องแรก คือ สถานที่ในการค้นหา ถ้าหาของที่หายไปในที่ที่มันไม่ได้ตกอยู่ เราไม่มีวันจะค้นมันเจอ
เรื่องที่สอง คือ เรื่องที่อ่านจากหนังสือกิจการ บทที่ 17 ที่ว่า พระเจ้าเป็นพระผู้สูงสุดแห่งแผ่นดินโลก และฟ้าสวรรค์ สร้างทุกสรรพสิ่ง ประทานชีวิตและลมหาย แก่มวลมนุษย์ทุกคนในทุกชนชาติ ที่ทรงสร้างขึ้นจากเพียงชีวิตหนึ่ง ทั้งยังได้กำหนดสถานที่และเวลาว่า ใครจะอยู่ที่ไหนในเวลาใด เพื่อมนุษย์จะแสวงหาพระผู้สร้างของตน เรื่องนี้ทำให้แม่หวนคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาหมาดๆ ว่า เราต้องวนรถกี่รอบ จนถึงช่วงเวลาและสถานที่ที่ถูกกำหนดแล้ว เราได้จอดรถในที่ที่พระเจ้ากำหนดให้มีคนที่มีกุญแจเลื่อนรออยู่ ให้พ่อและชายผู้ใจดีได้อยู่ในสถานที่นั้น เวลาเดียวกันนั้น ... และหวนคิดเพิ่มเติมถึงเรื่องราวที่บันทึกไว้ในบทอื่นๆของหนังสือกิจการ ว่า ทุกครั้งที่เกิดเหตุ ที่ดูเหมือนจะร้ายแรง ไม่ดีงามในสายตามนุษย์ ทว่าในแต่ละครั้ง ในแต่ละเหตุการณ์ จะเกิดเหตุผันพาให้มีสิ่งดีอื่นที่คาดไม่ถึงตามมาเสมอ ... สำหรับเรา ในวันที่ไม่มีที่จอดรถ ไม่มีบัตรคิว ทำให้เราได้อยู่ในสถานที่ และเวลาที่ได้พบกับสิ่งที่เกินคาด เกินกำหนดด้วยมือมนุษย์
"มหัศจรรย์" หรือเพียงแค่ "บังเอิญ"
เช้าตรู่วันต่อมา คือ วันพุธ เวลาประมาณ 6 โมงกว่า พ่อโทรมาจากเชียงราย บอกแม่ว่า "มีข่าวดีจะบอก เจอกุญแจแล้ว" เช้านี้ พ่อยกกระเป๋าเป้ขึ้นจากกระเป๋าเดินทาง เห็นลูกกุญแจรถห้อยติดอยู่ที่ก้นกระเป๋า พ่อว่า "จะคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ได้ว่า กุญแจรถบังเอิญไปติดอยู่ที่สายเป้ด้านล่าง หรือจะมองเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ที่พระเจ้าให้เกิดเพื่อนำมาสอนเราก็ได้" สำหรับบ้านเรา มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ยิ่งเพราะ เช้าวันอังคารนั้น พ่อจะถือแค่กระเป๋าเป้กลับเชียงราย แต่ก่อนลูกจะลงมานิดเดียว แม่ขอพ่อให้เอากระเป๋าเดินทางเปล่ากลับไปด้วย เผื่อจะใส่ของจากเชียงรายกลับมาในวันหน้า ตอนพ่อยกเป้ลงกระเป๋าเดินทาง แม่ก็ยืนมองอยู่ ไม่เห็นอะไรสักนิด ตอนลูกหากุญแจ พ่อก็ค้นในกระเป๋าเป้ยิบย่อย ไม่เห็นจะมีร่องรอยกุญแจรถตรงไหน ... แต่สุดท้าย ของที่หากันที่จังหวัดปทุมธานี กลับไปหาพบที่จังหวัดเชียงราย
ซองเอกสารที่พ่อส่งกุญแจ
เช้าวันพุธนั้น พ่อไปทำกุญแจสำรอง แล้วจัดส่งทั้งกุญแจตัวจริงและตัวสำรอง จากเชียงรายมาทางบริษัท "นิ่มซี่เส็ง" และบ่ายวันพฤหัสต่อมา กุญแจทั้งชุดก็ถึงบ้านเมืองเอกที่ปทุมธานี
กุญแจรถในซองผ้า
ลูกรัก สำหรับแม่แล้ว เรื่องราวในสองสามวันที่บันทึกไว้นี้นั้น เป็นสัมผัสมหัศจรรย์ของพระเจ้า ให้กับมนุษย์ธรรมดาอย่างเรา เรื่องราวธรรมดาที่ไม่มีมนุษย์คนใดจะคาดคิด หรือกำหนดได้ เป็นสิ่งดีที่งดงามที่ครอบครัวของเราต้องขอบคุณพระเจ้า และไม่ลืมเลือน
ขอลูกจำไว้อย่าลืมเลือนนะคะ ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น จะเรียกว่า ดีหรือร้าย ในสายตามนุษย์ ต้องรำลึกเสมอว่า เหตุนั้นจะเกิดขึ้นไม่ได้หากพระเจ้าไม่ทรงอนุญาต และเมื่อเกิดกับเราและเราดำเนินอยู่ท่ามกลางเหตุการณ์นั้นแล้ว ขอลูกจงเพ่งมองหา "กุญแจ หรือ สิ่งเปิดทางสู่ความเข้าใจสิ่งอื่นได้" ให้เจอ แล้วลูกได้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า เห็นสิ่งดีที่คาดไม่ถึงจากสิ่งเหล่านั้น เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ หรือเล็กน้อย ทุกสิ่งล้วนพาให้ลูกตระหนักรู้เพิ่มยิ่งๆขึ้น ถึงความจริงที่ว่า พระเจ้าที่ยิ่งใหญ่ทรงรักมนุษย์เล็กๆที่ทรงสร้างยิ่งนัก เพียงแต่คนเราจะรับรู้ หรือยอมรับในความรักนั้นหรือไม่เท่านั้น สำหรับลูก เมื่อลูกรู้ และมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นมากยิ่งขึ้นเท่าใด ลูกจะซาบซึ้งถึง "โอกาส" ที่จะได้กลับไปหาพระผู้สร้างของลูกมากยิ่งขึ้นเท่านั้น แม่มั่นใจในลูกเสมอว่า ยิ่งลูกซาบซึ้งมากเท่าใด ลูกจะร้อนรนที่จะคอยอธิษฐานขอบพระคุณพระเจ้ามากขึ้น ถึง "กุญแจ"สำคัญ คือ องค์พระเยซูคริสต์ ผู้เปิดประตู นำลูกและมนุษย์สู่สิ่งซึ่งยังลี้ลับ คือ แผ่นดินของพระเจ้า ให้ทุกคนได้มั่นใจในชีวิตเสมอ ทั้งบนโลกนี้ และเมื่อจากโลกนี้ไปสู่แผ่นดินหน้า
ด้วยความรักจากแม่ค่ะ
วันหมั้นของต้นตองกับน้องเบล
ที่บ้านเชียงใหม่ของลุงอวย
พฤศจิกายน 2013
